سینه زنی
سینه زنی از رایج‌ترین مراسم سنتی عزاداری برای امامان به خصوص امام حسین(ع) است که عزاداران همراه با نوحه‌خوانی با دست به سینه خود می‌زنند. سینه‌زنی مرسوم‌ترین نوع عزاداری در بین دسته‌ها و هیئت‌های عزاداری در بین شیعیان کشور ایران و دیگر کشورها است.
تاریخچه سینه‌زنی
عزاداری به صورت زدن به سینه، از صدر اسلام مرسوم بوده است و نقل شده است که برخی زنان مسلمان در عزای پیامبر اسلام(ص) به سر و سینه خود می‌زدند و عزاداری می‌کردند.[۱]پس از شهادت امام حسین(ع)، عزاداری بسته به فرهنگ‌های مختلف، اشکال گوناگون یافت که از جمله آنها سینه‌زنی بود. به نظر می‌رسد سینه‌زنی، علاوه بر عزاداری، نوعی ریاضت است که سینه‌زن، خود را در رنجی که امام حسین(ع) تحمل کرد، سهیم می‌کند.[۲] سینه‌زنی در میان عرب رواج داشته است[۳] و با رسمی‌شدن مذهب شیعه در ایران در عصر صفویه، مراسم سینه‌زنی در ایران توسعه یافت و نقل شده مردم از شدت تأثر از نقل موعظه‌کنندگان، با مشت بر سینه خود می‌کوبیدند.[۴] همچنین در نقلی دیگر بیان شده است که در اصفهان (مرکز صفویان) مردم به تبعیت از آواز نوحه‌خوانان، ضمن حرکت دایره‌ای، پا بر زمین کوبیده و سینه می‌زدند.[۵]
در عصر قاجار، به خصوص ناصرالدین شاه قاجار، دسته‌های عزاداری با آداب و تشریفات و تجمل بسیار به راه می‌افتادند و در فواصل، دسته سینه‌زن‌ها با آهنگ موزون سینه می‌زدند و حتی در اندرونی شاهان قاجار نیز خانم‌ها نوحه‌خوانی و سینه‌زنی می‌کردند.[۶]
در دوران معاصر، سینه‌زنی، بخش عمده برخی مجالس عزاداری را تشکیل می‌دهد که به‌دلیل مداحی‌های شورانگیز، مورد توجه جوانان واقع شده است.
انواع سینه‌زنی
سینه‌زنی آیت‌الله بروجردی در سال ۱۳۲۶ش که صفحه روی جلد مجله آیین اسلام است
سینه‌زنی انواع مختلفی دارد که ازجمله آنها، این موارد است:
- واحد: سینه‌زنی با ریتم کند، تک‌‌ضربۀ محکم با فاصله‌ای چندثانیه‌ای میان ضربات
- سنگین: سینه‌زنی با ریتم متوسط، ضربه‌ای محکم و با مکثی کوتاه میان ضربات
- شور: سینه‌زنی با ریتم تند، ضربۀ آرام‌تر و بدون فاصله میان ضربات
- دوضرب و سه‌ضرب و چهارضرب: دو یا سه یا چهار ضربه پشت سر هم با ریتم تند، با مکثی کوتاه میان هر نوبت.[۷]
در مجالس مختلف، انواع مختلفی از سینه‌زنی برگزار می‌شود. سینه‌زنی به صورت نشسته، ایستاده، با حرکت و چرخیدن حول مرکزی واحد (که عموما نوحه‌خوان است) برگزار می‌شود.
برخی مناطق، سبک سینه‌زنی خاص خود را دارند؛ مثلاً گونه‌ای از سینه‌زنی واحد در مناطق جنوبی ایران رایج است که سینه‌زن‌ها حلقه‌هایی تشکیل می‌دهند و دست چپ را در کمر نفر سمت چپی می‌گیرند و با رینمی آرام و متناسب با نوحه، سینه‌زنی می‌کنند. همچنین نوعی سینه‌زنی «سینه‌زنی قطاری» در لارستان، سینه‌زنی «چلاب» در خوزستان، سینه‌زنی «سه‌سنگ» در بهبهان از دیگر سبک‌های سینه‌زنی در مناطق مختلف هستند.[۸]
احکام سینه‌زنی
علمای شیعه، بیان داشته‌اند که عزاداری برای امامان معصوم (ع) به اشکال مختلف آن مستحب است. همچنین از قدیم عالمان شیعه علاوه بر فتوا، خود در مجالس عزاداری، سینه‌زنی می‌کردند.
در سؤالی که درباره عزاداری و سینه‌زنی از علماء و مراجع تقلید شده است، آیت‌الله خویی بیان داشته که: «آنچه که مصداق عزاداری و سوگواری است و اظهار مصیبت درباره ایشان محسوب باشد، مندوب و مرغوب فیه (مستحب) بوده، مانعی ندارد.» دیگر علما و مراجع نیز فتوای این عالم بزرگوار را تأیید و امضا کردند.[۹]
علمایی مانند سیدمحمدحسین فضل‌الله، سینه‌زنی خشن را حرام می‌دانند و برخی مراجع مانند آیت الله خامنه‌ای و آیت الله مکارم شیرازی، نیز بیان داشته‌اند برهنه‌شدن در سینه‌زنی، برازنده مجالس عزاداری نیست؛ به خصوص در مکان‌های عمومی و در حضور زنان.[۱۰]
منبع: ویکی شیعه
نظرات بسته شده است.