زنجیرزنی
زنجیرزنی از آیین‌های جمعی سوگواری شیعیان است که در آن برای یادکرد مصائب اهل‌بیت خصوصا اسرای کربلا، زنجیرهایی که به صورت خوشه‌ای به دسته ای چوبی آویخته شده را بر شانه خود فرود می‌آورند. گستره این آیین هند، پاکستان، ایران و عراق است. این آیین نوعا مردانه و به صورت گروهی در مناسبت‌های مهم عزاداری مانند دهه اول محرم و دهه آخر صفر برگزار می‌شود. زنجیرزنی در سبک‌های گوناگونی انجام می شود و غالبا همراه دسته‌های زنجیرزنی، نوحه خوانده شده و از طبل و سنج استفاده می‌شود. اگرچه غالب فقها زنجیرزنی را جایز شمرده‌اند، اما گروهی از فقها زنجیرزنی را همانند قمه‌زنی تحریم کرده‌اند.
تاریخچه
منشأ زنجیرزنی را هند و پاکستان دانسته‌اند. احتمالاً این آیین در اواسط دوران قاجار به ایران آمده باشد. در منابع قدیمی‌تر گزارشی از زنجیرزنی نیست. در سفرنامه‌های اروپاییان در عهد ناصرالدین‌شاه، گزارش‌هایی از زنجیرزنی آمده است. در زمان رضاشاه، آیین‌های عزاداری از جمله زنجیرزنی ممنوع شد. در زمان محمدرضا پهلوی نیز در مقاطعی محدودیت‌هایی در برگزاری این مراسم ایجاد شد. به عنوان نمونه، در شهریور۱۳۳۴، در آستانه ی محرم، حکومت پهلوی به استناد فتوایی از سید هبهالدین شهرستانی، از فقهای وقت عراق، زنجیرزنی و برخی عزاداری‌های دیگر را ممنوع کرد. این ممنوعیت اعتراض‌هایی را در پی داشت؛ یکی از این اعتراضات، دسته بزرگ زنجیرزنی آذربایجانی‌ها بود که در هشتم محرم در منزل سید محمد بهبهانی تحصن کردند و سرانجام با دخالت حسین علاء نخست وزیر وقت، خاتمه یافت.[۱] هم‌چنین در ۱۹۲۷، در حیدرآباد زنجیرزنی ممنوع شد.
گستره جغرافیایی و محدوده اجرایی
زنجیرزنی از آیین‌های عزاداری شیعیان است که عمدتا در کشورهای ایران، عراق، لبنان، پاکستان و هند به اشکال مختلف انجام می‌شود.[۲]
زنجیرزنی مکان خاصی ندارد و هم در کوچه و خیابان‌ها و هم در مکان‌های محدود مانند صحن‌های اماکن مذهبی و یا حسینیه‌ها برگزار می‌شود..[۳]
نمادشناسی
این مراسم احتمالاً به صورت نمادین به مصائب کاروان اسیران کربلا در مسیر شام اشاره دارد؛ مصائبی مانند در غل و زنجیربودن و نیز تازیانه خوردن از نگهبانان کاروان. زنجیرزنی نوعی تحمل ریاضت و رنج است که اجراکنندگان بدین وسیله خود را در مصائب و مشکلاتی شریک می کنند که دشمنان شهدای کربلا برای آنها به وجود آورده‌اند.[۴]
چگونگی و انواع
این مراسم با حفظ ماهیت واحد خود، در مناطق مختلف ایران و عراق با تفاوت هایی اندک برگزار میگردد. اما در هندوستان و پاکستان این مراسم متفاوت با ایران و عراق برگزار می شود؛ تفاوت بارز این مراسم در استفاده از زنجیرهای تیغ دار و چاقودار در این دو کشور است.
در ایران
تصویری از یک دسته زنجیرزنی در ایران
زنجیرزنان در ایران، به صورت منظم و پشت سرهم در ستون‌های دو تایی یا بیشتر حرکت میکنند. در ردیف‌های جلو پیش‌کسوتان و سپس جوانان، نوجوانان و کودکان حرکت میکنند.[۵] به صورت هماهنگ، بر اساس ریتم نوحه‌ای که همزمان نوحه‌خوان می‌خوانند، زنجیرها را بر کتف و پشت و گاهی سر و سینه خود می‌کوبند. همراه دسته، طبل و سنج می‌کوبند. زنجیرزنی سبک‌های گوناگونی دارد؛ از جمله تک‌ضرب، سه‌ضرب، چهارضرب و بیشتر. ریتم آن تابع ریتم نوحه و طبل است.[۶]
در روزهای تاسوعا و عاشورا، گاهی در پیشاپیش دسته‌های سینه‌زنی و زنجیرزنی اسب‌هایی با پوشش پارچه‌های سفید آغشته به قطرات سرخ‌رنگ به نشان خون حرکت میکنند. گاهی چند کبوتر پشت اسب‌ها می‌گذارند به نشانهٔ انتقال خبر شهادت امام حسین از کربلا به مدینه.[۷]
در عراق
تصویری از یک دسته زنجیرزنی در کربلا، عراق
زنجیرزنی در عراق تقریبا همانند ایران برگزار می شود. زنجیرزنان همگی پیراهن سیاه بر تن کرده و قسمت بالای آن را از پشت چاک میزندد تا زنجیر را جهت تأسی بیشتر با اهل بیت امام حسین علیه السلام بر بدن برهنه فرودآوردند. در کاظمین، مجموعه ای از مردان با تشکیل حلقه های بزرگی به شکل مستطیل یا بیضی به طرح حرم کاظمین حرکت میکنند. همراه این دسته ها طبل و سنج و بوق به صدا در می آید و معمولا نوحه خوانی انجام می شود.[۸] برخی از زنجیرزنان به حلقه‌های زنجیر تیغ‌های کوچک متصل میکنند تا درد و رنج بیشتری را بر خود تحمیل کنند.[۹]
در پاکستان و هندوستان
این مراسم اگر چه در گذشته، با همان شیوه ای که در ایران رواج داشت، برگزار میگردید اما بعدها مردم پاکستان و هندوستان تغییراتی در آن ایجاد کرده و به انتهای زنجیر تیغ و چاقو اضافه کردند. تیغ‌زنان بر این باورند که چون اویس قرنی، دندان خود را فدای رسول خدا نمود، آنان نیز مجازند که خون خود را برای امام حسین بریزند.[۱۰]
زنجیرزنی در همه ی شهرهای پاکستان برپا شده و حتی برخی جوانان اهل سنت و مسیحی اهل این کشور در این مراسم شرکت میکنند.[۱۱] در پاکستان رسم است که زن و مردی که فرزند ندارند، نذر میکنند اگر خداوند به آنان فرزند پسر دهد، هر سال او را در مراسم زنجیرزنی امام حسین شرکت دهند.[۱۲]
مخالفان زنجیرزنی
اگرچه غالب فقها زنجیرزنی را جایز شمرده‌اند[۱۳]، اما گروهی از فقها زنجیرزنی را همانند قمه‌زنی تحریم کرده‌اند.
- سید ابوالحسن اصفهانی: اصفهانی در فتوایی قمه‌زنی، زنجیرزنی و… را تحریم کرد. «به کار بردن شمشیرها (قمه‌زنی) و زنجیرها و طبل‌ها و بوق‌ها و کارهایى مانند این امور که امروزه در دسته‌هاى عزادارى و در روز عاشورا معمول است همه حرام و غیر شرعى است» [۱۴]
- سید محسن امین: در کتاب التنزیه لاعمال الشبیه، زنجیززنی را همردیف قمه‌زنی قرار می‌دهد و قائل به تحریم است.[۱۵] در این رساله به میرزای شیرازی حرمت لطم را در صورتی که موجب سرخ‌شدن شود، نسبت می‌دهد.[۱۶]
- سید هبه الدین شهرستانی: این فتوا در مناطقی مؤثر افتاد؛ اما اعتراض‌هایی را نیز برانگیخت. [۱۷]
منبع: ویکی شیعه
نظرات بسته شده است.