تلاوت شاهکار آیات 189 تا 195 سوره آل عمران – محمد اللیثی + دانلود

این تلاوت در سال ۱۳۷۸ در کشور ایران دانشگاه علوم وفنون فارابی تهران اجرا شده است وشامل آیات ۱۸۹ تا ۱۹۵ سوره آل عمران می باشد.محسن موسوی‌بلده استاد قرآن کریم در بیان خاطره این تلاوت ماندگار گفت: ایام محرم بود و در دانشگاه علوم و فنون فارابی مراسم قرائت زیارت عاشورا برپا بود، علی فراهانی، مداح و ذاکر اهل بیت (ع) پس از زیارت عاشورا در ذکر مصیبت در مقام بیات، سلام بر امام حسین(ع) را خواند که در همان لحظه استاد محمد اللیثی دستمالی را جلوی صورت گرفته و گریه می‌کرد به طوری که شانه‌ها و بدنش می‌لرزید.

پس از این ذکر مصیبت استاد لیثی با همان حال غریب و بغض کرده و با چشمانی نمناک آماده تلاوت قرآن کریم شد و در ابتدای این تلاوت حالت حزن و بغض آلودگی مشهود است. وی آیات 189 تا 195 سوره مبارکه «آل‌عمران» را با تأسی و الهام از ذکر توسل از مقام شامخ «اباعبدالله(ع)» در مقام بیات و اوج و فرودهای خاص تلاوت کرد.

وی با اشاره به تلاوت بغض‌آلود اللیثی گفت: در این تلاوت زمانی که استاد محمد اللیثی به آیه رَبَّنا إِنَّکَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ وَ ما لِلظَّالِمینَ مِنْ أَنْصارٍ، رَبَّنا إِنَّنا سَمِعْنا مُنادِیاً یُنادی لِلْإیمانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ کَفِّرْ عَنَّا سَیِّئاتِنا وَ تَوَفَّنا مَعَ الْأَبْرارِ، رَبَّنا وَ آتِنا ما وَعَدْتَنا عَلى‏ رُسُلِکَ وَ لا تُخْزِنا یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّکَ لا تُخْلِفُ الْمیعادَ می‌رسد چنان با سوز و بغض در گلو تلاوت می‌کند که فضای عجیبی ایجاد می‌شود.

موسوی‌بلده در ادامه افزود: بنا بر گفته خود لیثی، این تلاوت ماندگارترین تلاوتش بوده، وی قاری اهل سنت بود اما دوست داشتن اهل‌بیت(ع) در بین مسلمانان همگانی است و اعتقاد قلبی دارم که قاریان قرآن کریم چه شیعه و چه سنی در هرکجا که تلاوت خود را به محبت اهل‌بیت(ع) گره زدند تلاوتی ماندگار و اثرگذار شد.

وی این تلاوت را سبب دریافت لقب استادی اللیثی بیان کرد و گفت: اساتید قرآن کریم مصری پس شنیدن تلاوت و انتشار این اثر برجسته محمد اللیثی را هم استاد نامیدند و او نیز در آخرین مصاحبه‌های عمرش گفت که به یاد‌ماندنی‌ترین و بهترین شب عمرش در ایران گذشت و در این شب تلاوتی ماندگار را به یادگار گذاشت، همچنین تأثیر ذکر مصیبت امام‌حسین(ع) و یاران وفادارش چنان این قاری مصری را منقلب کرد که تا دو روز پس از حضور در آن مجلس نیز روی پای خود می‌زد و اسم سید‌الشهداء را صدا میزد و دائم دخیلک یا عباس، دخیلک یا عباس می‌گفت.

موسولی بلده در پایان گفت: نشانه قبول هدیه هابیل از سوی خداوند سوختن گوسفند اهدایی بود و محمد اللیثی نیز در اثر سرطان حنجره درگذشت شاید حنجره اهدایی او نیز مورد قبول درگاه حق قرار گرفته باشد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱۸۹﴾
و حکومت آسمانها و زمین از آن خدا است و خدا بر همه چیز توانا است. (۱۸۹)

إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لَآیَاتٍ لِأُولِی الْأَلْبَابِ ﴿۱۹۰﴾
مسلما در آفرینش آسمانها و زمین و آمد و رفت شب و روز، نشانه‏ های (روشنی) برای صاحبان خرد و عقل است. (۱۹۰)

الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿۱۹۱﴾
همانها که خدا را در حال ایستادن و نشستن و آنگاه که بر پهلو خوابیده‏ اند، یاد می‏کنند، و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین می‏اندیشند، (و می‏گویند) بار الها این را بیهوده نیافریدهای، منزهی تو، ما را از عذاب آتش نگاه دار. (۱۹۱)

رَبَّنَا إِنَّکَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصَارٍ ﴿۱۹۲﴾
پروردگارا، هر که را تو (به خاطر اعمالش) به آتش افکنی، او را خوار و رسوا ساخته‏ ای، و این چنین افراد ستمگر هیچ یاوری نیست. (۱۹۲)

رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ ﴿۱۹۳﴾
پروردگارا، ما صدای منادی توحید را شنیدیم، که دعوت می‏کرد به پروردگار خود ایمان بیاورید و ما ایمان آوردیم، (اکنون که چنین است) پروردگارا، گناهان ما را ببخش، و ما را با نیکان (و در مسیر آنها) بمیران! (۱۹۳)

رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِکَ وَلَا تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّکَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ ﴿۱۹۴﴾
پروردگارا، آنچه را به وسیله پیامبران ما را وعده فرمودی، به ما مرحمت کن، و ما را در روز رستاخیز رسوا مگردان، زیرا تو هیچگاه از وعده خود تخلف نمی‏کنی. (۱۹۴)

فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لَا أُضِیعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْکُمْ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَى بَعْضُکُمْ مِنْ بَعْضٍ فَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ ﴿۱۹۵﴾
خداوند درخواست آنها (صاحبان خرد که درخواستهای آنها در آیات سابق گذشت) را پذیرفت (و فرمود) من عمل هیچ عمل کننده‏ ای از شما را، خواه زن باشد یا مرد ضایع نخواهم کرد، شما همگی همنوعید و از جنس یکدیگر، آنها که در راه خدا هجرت کردند، و از خانه‏ های خود بیرون رانده شدند، و در راه من آزار دیدند، و جنگ کردند و کشته شدند سوگند یاد می‏کنم، که گناهان آنها را می‏بخشم، و آنها را در بهشتهائی که از زیر درختان آن نهرها جاری است، وارد می‏کنم، این پاداشی است از طرف خداوند، و بهترین پاداشها نزد پروردگار است. (۱۹۵)